BEROSUS

I.

BEROSUS

Graece Βηρωςςὸς, Chaldaeus, Beli Sacerdos, Historicus. De aetate eius non convenit inter omnes. Mosi aequalem statui a nonullis ait Caspar Barthius Adv. l. 51. c. 7. quam sententiam iure, ut ineptissimam, damnat. Claudius Verderius suâ in Annianum Berosum censurâ, vixisse ait paulo ante principatum alex. Magni. Hoc unde astrui possit, non video, sed tamen Alexandri aetate vixisse, lego apud Tatianum, oratione adversus Gentes. Verum addit idem Tatianus, eum Historiam suam dicâsse Antiocho Soteri, qui tertius fuit ab alexandro. Meminêre eius plurimi veterum, eosque inter Vitruvius l. 9. c. 9. Tertul. in Apol. c. 19. et Scriptor Chronici Alexandrini, p. 48. Vide Euseb. de Praeparat. Euang. l. 10. p. 289. edit. R. Stephani. Hieron. Esai. l. 37. Genebr. l. 2. Chron. Condidit Babylonica, sive Chaldaica tribus libris, promiscue enim his nominibus utuntur veteres. Nec res solum Assyrias, seu Chaldaeas, sed etiam Medias libris istis complexus fuit. Agathias l. 2. ubi numeratur cum Athenocle et Simacho τοῖς τὰ αῤχαιόρατα τῶ Α᾿ςςυρίων τε καὶ Μήδων ἀναγραψαμένοις. Ex eo opere, praeclara quaedam fragmenta conservavit nobis Flavius Iosephus l. 1. contra Apionem, quorum aliqua luculentis notis illustrat Ios. Scal. in Append. operis de Emend. Temp. Habemus et aliud fragmentum apud eundem Iosephum l. 1. Antiquit. c. 5. Sed Annii Berosus eiusdem est farinae, ac sunt eius Megasthenes et Archilochus; ut insanum sit, velle ex quisquiliis istis ac nugis mendacibus metiri magnum illum Berosum, cui ob divinas praedictiones, Athenienses publice in gymmasio statuam inauratâ linguâ posuêre, ut auctor est Plin. l. 7. c. 37. Et tamen, quod mirêre, Vir. Cl. Dionys. Gothofredus praefatione suâ in Antiquae Hist. auctores, Historiarum studiosos cognitionem earum haurire iubet, non ex decima, ut ait, lacuna, sed ex illo Annii Beroso, Manethone et Metasthene. Vide Voss. Hist. Graec. l. 1. c. 13. Ut et Ioh. Marshamum Canone Chron. Sec. XVII. Ubi in vetustatem Artis Astrologicae inquirens, Epigenis Berosi ac Critodemi meminit, ex Plinio l. 7. c. 56. ac Berosum annô Nabonassari 480. annô 56. post mortem alexandri M. floruisse, docet. Addo, quod Horologium idem invenisse, traditur Vitruvio; nempe tale, cuiusmodi Astrologi veteres in suis ratiociniis putandis utebantur; quae diebus tantum aequinoctialibus duodecim partes ostendebant. Ipse enim Γενεθλιαλογίαν Graecos docuisse primus fertur. Alii tamen Horologium intelligunt, qualia, post horarum nomen et usum vulgatum, in notitiam venêre. Sed hac de re plura dicemus infra, ubi de Veterum Gnomonice, Horologiis, alibique passim.

Uti autem Berosus Sacerdos fuit Beli et Propheta seu vates; ita filiam quoque habuit fatidicam, Sabbam nomine, quam in Sibyllarum numerum a quibuldam relatam esse, meminit Pausan. in Phoccis, παρὰ Ε῾βραίσις τοῖς ὑπὲρ τῆς Παλαιςτίνης γυνὴ χρησμολόγος, ὄνομα δὲ αὐτῇ Σάββη, Βηρώσου δὲ εἰ̈ναι πατρὸς καὶ Ε᾿ρυμάνθης μητρός φασι Σάββην ὁι δὲ αύτὴν Βαβυλωνίαν, ἕτεροι δὲ Σιβύλλαν καλοῦσιν Αἰγυπρίαν, Apud Hebraeos supra Palaestinam mulier divinatrix memoratur, nomine Sabba, Berosi et Erymanthes filia. Quam alit Babyloniam, alii Aegyptiam vocant Sibyllam. Vide infra in voce Sabba et plura hanc in rem, apud Salmas. ad Solin. p. 647. et seqq.

II.

BEROSUS

collis Taurorum tres habens fontes sine remedio, et sine dolore mortiferos. Plin. l. 2. c. 103.